- SEN - 18 Mart 2022
- Uyuşturucu - 17 Şubat 2022
- YAPMA - 27 Ocak 2022
Çocukken oynadığımız oyunları şimdi oynayamıyor çocuklar.
Geçtiğimiz, gezdiğimiz bahçelerden geçip gezemiyorlar
Sapanla kuş avına çıkamıyorlar
Ve uçurtma uçurtamıyorlar artık
Nedendir bilemiyorum
Hiç sormadım ki oyun oynayan bir çocuğa
Kiminin üstü yırtık, başı kir
Kiminin dişi kırık, alnı ter
Başı boş sokaklarda, bir parça ekmek peşinde koşanlar
Elinde bir sigara izmaritiyle bir oyana bir bu yana koşuşturanlar
Okuma hasretiyle yanıp tutuşan çocuklar yaşlı bir beden taşıyor gibi görüyorlar kendilerini, sokak çocukları
Bir gün güneşin doğacağını ümit ederler
Ne zaman ısınır bedenleri
Doğmasını bekledikleri güneşin
Susamış bir turnanın yolunu kaybetmesi gibidir her şey
Çok yakınında olan bir çiçeğin kuruması gibi
Kim onlar için bir siper, bir gölge olabilir ki
Kim onlar için küçük bir kalem, sayfaları büyük olan bir defter olabilir ki
Kim onların ellerini okşayabilir, kirli tırnaklarını temizleyebilir
Kim parmaklarıyla yüreklerine dokunabilir
Evet, aslında hepimiz dokunabiliriz
Savaşmayı bırakıp kendimize başka bir yol çizebiliriz
Bu keşmekeşten çıkıp onu uzaktan seyredebiliriz
Bulutların üstüne çıkıp gökyüzünden seyredebiliriz
Ve tüm bu dünyayı tekrar keşfedip çocuklara sunabiliriz
Çocuklar o zaman hisseder bizi,
Bizim de bir gün onlar gibi çocuk olduğumuzu
Ve o küçük yürekleriyle bir zamanlar birilerin de bizim çocukluğumuzu çaldıklarını