- Twitter Çöplüğünden Mesajlar - 19 Nisan 2023
- Şimdi Kardeşliği Keşfetme Zamanı veya Sivil Toplumu göreve Çağrı - 15 Şubat 2023
- Bebeğime mama çaldım veya kutsal devletin çöküşü - 12 Şubat 2023
Ramazan geldi ve gidiyor. Güzeldi Ramazan, güzeldi Ramazanlar. Ah o eski Ramazanlar. Olsun şimdi Coca Cola var. Reklamlarda muhteşem iftar sofraları var.
Geçende Van’dan bir dostum fotoğraf yollad,ı 10.000 kişiye yemek vermişler. Vaaa beee. Muhteşem bir başarı. 10.000 kişi aynı anda yemek yemiş. Acayip gelişir, muasır devletler seviyesine çıkıveririz hemen. Biz böyleyiz abi. İşte dünyaya meydan okuruz böyle 10.000 kişilik sofralarımızla.
Sonra bir de ilahilerimiz var. Her kanalda ilahiler. “Bu aşk bir bahr-i ummandır.” “Göçtü kervan, kaldım dağlar başında.” “Ben dost ile dost olmuşum.” Repertuarımız geniş. “Donandı her yer kandiller ile.”, “Merhaba, Ey Şehr-i Ramazan.” “Eve dervişler geldi.” Her kanalda. Sabah akşam. Ellerinde defler, kirli sakallarıyla bağıran, çağıran erkekler. Belediyeler milletin parasıyla ilahi okutma yarışına girmişler. Bu ilahilerle nasıl da coşuyoruz var ya. Neredeyse cennete uçcaz.
Bir de unutmadan o hani beyaz entariler giyip dönenler var. Mevlevi dicem ama Hz. Mevlana çarpacak diye korkuyorum. Bunlar paraya göre dönen, Mevlevilikle alakası olmayan, günümüzün sahte, ucuz entarilileri.
E işte her şeyin sahtesi makbul şimdi. Çin malı gibi. Türk malı halis muhlis. Eyüp Sultan’dan naklen yayınlar. Cami gezmeler. Kandiller. Göz yaşları. Boğaz manzaralı pahalı lokantalarda verilen devasa iftarlar. Sonsuz yemekler, sofralar, içecekler, kolalar, İslami içecekler, İslami müzikler, dönenler, neyler, tamburlar, yanık sesler…
Ha şimdi bir de yeni moda Kur’an-ı Kerim’i güzel okuma yarışmamız oldu. O ne sesler ya Rabbim. Gözlerimiz yaşarıyor. Devletin bir televizyonunda Kur’an-ı Kerim okunuyor ve yarışması yapılıyor. İşte şimdi biz ağlamayalım da ne yapalım?
Ramazan geldi ve gidiyor. Eski Ramazanlar, karagözler, ortaoyunları, davullar, mahyalar…
Ramazan Kur’an ayı. Her yerde Kur’anlar okunuyor. Anlamasak, bilmesek, farkında olmasak da okunuyor ya. Cüzler, hatimler, on defa, yüz, bin defa. Biz ağlamayalım da ne yapalım şimdi. Bu dinin, İslam’ın zaferi değil de nedir acaba? Hele bir de milyon defa hatim indirsek, dünyanın hiçbir problemi kalmayacak. Savaşlar anında bitecek, Müslümanlar kendine gelecek, kapitalizm çökecek…
Sahi nedir acaba?
Oturup, şöyle bir önümüze bakıp kendimizi sorguya mı çeksek?
Nedir bu yaptıklarımız?
Yoksa Ramazan diye diye savm’ı mı unuttuk?
Savm; sakınmak, kaçınmak, çekinmek demekti. Savm; Allah’a dönmek, kendimize dönmek, dünya kazuratından temizlenmek, dünyevilikten kurtulmak demekti. Savm; varlık sorunumuza, ölüm derdimize cevaplar arama vaktiydi. Kur’an ayı; Kur’an’ın çalışıldığı, tefekkür edildiği, Kur’an’ın anlaşıldığı, Rabbimizin mesajlarına muhatap olunduğu aydı.
Allah Hz. Meryem’e KONUŞMAMA SAVM’ı emretmişti. Sakın, çekin, kendine dön, Bana dön demişti. Sebeplerden kurtul. Sebepleri de sonuçları da yaratan Benim demişti.
Ve Rabbin emriyle beşikteki bebek konuştu:
“Doğduğum gün, öleceğim gün ve dirileceğim gün selam ve emniyet benim üzerimedir.” (Meryem Suresi, 19)
Savm; doğduğumuz, öleceğimiz ve dirileceğimiz günü aklımızla, ruhumuzla, açlığımızla hissetme, anlama eğitimi yaptığımız vakitti.
Gelenek ve ganimete esir olmuş Müslümanların çağdaş ritüelleri değil.